آخر دنیا....
آخر دنیا....
اینجا آخر دنیا ست
امروز روز فرو پاشیدن کوهها ست
کوههای غرور من تنها
کودکی را باید فراموش کرد و بزرگ شد
امروز روز خوبی ست و فردا...
فردا شاید هرگز نباشم
فردا شاید....
( باروون )
سهم من از عشق چه بود؟!
سهم من از عشق چه بود؟!
آهی سرد و سوزان از دل سوخته ام بر آمد و من باز در این فکر که سهم من از عشق چه بود؟!
من، شاید بازیچه ی عشق بودم ...
یاشاید عاشقی بودی و من بازیچه ی دست یک عاشق ! عاشقی که عشقم را نپذیرفت و به آتش کشیدش !
و امروز یقین دارم سهم من از عشق هیچ بود و من نمی دانستم !
و تاوان این نادانی از دست رفتن قلب شیشه ایم بود و شاید تمام احساسم.....
هرگز بر نگرد ای غریبه چرا که در قلب آکنده از خشمم جایی برای دوستی نمانده....
( باروون )
دریغا سهم من از عشق
قفس با حجم کوچک بود...!
تا بعد
بی تو مهتاب شبی باز از آن کوچه گذشتم !
بی تو مهتاب شبی باز از آن کوچه گذشتم !
و من دوباره عشق را در وجودم احساس کردم، حتی بدون تو
و ناگاه یاد فریاد دل عاشقی افتادم که می گفت
بی تو مهتاب شبی باز از آن کوچه گذشتم
و من بدون تو ای مهتاب شبهای تارم
شاید آخرین باریست که دل می سپارم ....!
( باروون )
منو از یاد نبر....
منو از یاد نبر....
منو دست باد نده
منو تنها نگذار
رو کلک خیال بنشانم و به فردا ببرم
به اونجا که تنهایی مرده
غم دیگه نیست
به اونجا که همه عاشقن
همه دوست داشته اند و دوست دارند هم را....
منو از یاد نبر
منو از یاد نبر
( باروون )
ای کاش می شد
ای کاش می شد...
کاش می شد بدی هارو درنوردید و به خوبی رسید...!
کاش می شد سیاهی رو شکافت و به سپیدی رسید...!
کاش می شد همیشه خندید
کاش می شد کسی از ما نمی رنجید
کاش می شد عشق رو دید
شاید اونوقت همه چیز ممکن بود
همه جا خوبی بود
همه جا روشن بود
همه می خندیدند....
( باروون )
عشق،عاشق،معشوق بی وفا....
عشق،عاشق،معشوق بی وفا....
با ورق زدن افکار آشفته ام به جایی می رسم که عشق را تبری می بینم بی رحم که بر اندام درخت عاشق فرود می آید و معشوق بی وفا همان عابر بی احساس است که گویا صدای زجه های عاشق تنها را نمی شنود و رنجش را نمی بیند... اینجاست که بار دیگرتک تک سلول های قلبم فریاد می زنند :
دیگر کسی را دوست نخواهم داشت.....!
( باروون )
تا بعد
کاش سنگ ها هم می توانستند اشک بریزند !
کاش سنگ ها هم می توانستند اشک بریزند !
کاش سنگ ها هم می توانستند اشک بریزند ! آنوقت شاید آن تکه سنگ مانده در راه می گریست، به حال خود و آنان که آمدند و رفتند و نماندند بر جای....
به راستی چه اهمیت دارد اشک آن تکه سنگ برای او که هزار تکه کرد قلب شیشه ایم را؟! معنای اشک را چه می داند؟! چه خوب است که ما سنگ ها نمی توانیم اشک بریزیم......!